هفته قبل دیدمش. بعد از پنج سال هیچ غباری نتوانسته رنگ ارغوانیش را کدر کند. آنچه به من داد لذت بود. ایده ی فوق العاده ای که از ذهن پویای ابراهیم حاتمی کیا آمد و با بازی تحسین بر انگیز حمید فرخ نژاد به دل نشست. خزر معصومی را هم دوست داشتم. تصاویر و رنگ ها وصدا ها و همه و همه دست به دست هم داده بودند تا به هوشنگ ستاری( و شاید بسیاری از ما) گونه ای دیگر از انسان بودن و عشق ورزیدن و حتی عبادت کردن را بیاموزند. انگار تغییر نگاه نسبت به مخلوق نگاه ما نسبت به خالق را دگرگون می کند. او که تا دیروز قادر و قاضی بود امروز حبیب می شود. زیبا ترین وجه از وجوه انسانی روایت می شود. آنچه که عشق ورزیدن را به یادمان می آورد. تاملی در باورهایمان را طلب می کند.....شاید همه این روایات و برداشت ها شکل نمی گرفت اگر کسی جز حمید فرخ نژاد لباس هوشنگ ستاری بر تن می کرد. هر نگاه او همه آنچه به آن فکر می کند و تحت تاثیرش است را بر بیننده باز می نمایاند. دلم می خواهد دوباره فیلم را ببینم و لحظه لحظه تصاویر را به خاطر بسپارم.
این تمرکز واقعا چیز غریبی است. نمی دونم چرا من در مورد هیچ کاری به خصوص سر کلاس های تئوریک نمی تونم بیشتر از نیم ساعت تمرکز داشته باشم. مثلا همین امشب سر سمینار نظریه های نقد هنرهای تجسمی در احوالات خودم دقت کردم. دیدم با اینکه هم به بحث و هم به استاد محترم و نوع تدریسشون بسیار علاقه دارم اما همچین که نیم ساعت از کلاس گذشت وارد عوالم فرا محیطی میشم و چه چیزهایی که به فکرم نمیرسه. چیزهایی که در حالت عادی امکان نداره فکرم رو به خودش مشغول کنه. مثلا توجهم به فرم ابروی بچه ها جلب میشه و اونها رو با هم مقایسه میکنم. یا همینطور که زل زدم به صورت استاد تو فکر اینم که شام چی بخورم. یا مثلا یاد قدیمی ترین خاطره های خنده دارم می افتم و مثل احمق ها برای خودم میخندم. این وسط هر چند دقیقه به خودم می آم و سعی می کنم به حرف های استاد توجه کنم اما با اولین کلمه ای که از دهان استاد خارج میشه و من معنای دقیق آن را درک میکنم دوباره سیر و سلوک در عوالم معنا شروع میشه. خلاصه بد جوری دچار مشکلم. خدا آخر و عاقبت ما و تحصیلاتمان را به خیر کند. ضمنا این مسکین از خواننده محترمی که راه حلی دارند عاجزانه تقاضای یاری دارد.